We parkeren de auto bij een plaatselijke cafe/cafetaria. Hier moet het in de zomer heerlijk vertoeven zijn. Eind januari ziet alles er stil uit. In afwachting van het carnaval.

We trekken de wandelschoenen aan en selecteren de juiste track. De zon schijnt ons heerlijk in de ogen. Het windje is fris, maar even op gang komen we ook temperatuur.

Direct kunnen we genieten van de weidsheid.

Altweerterheide
Het dorp Altweerterheide dankt haar naam aan het bos-, moeras- en heidegebied in het zuidwesten van Weert. In het begin van de twintigste eeuw werden grote stukken woeste grond in versneld tempo ontgonnen en vruchtbaar gemaakt door intensieve bemesting. Dit kostte grote inspanning met relatief bescheiden opbrengsten. De ontginning van de kern van het dorp start in 1911 als de Weerter graanhandelaar Jan Hendriks, bijgenaamd "Bolle Jan", 80 hectare bos en heide koopt en het ontginningsbedrijf "Klein Karelke" sticht.

Geleidelijk volgden meer landbouwers, en het aantal grotere boerderijen groeide. Evenals in de andere woonkernen van het Weerter land ontstond er een kleine woonkern langs een doorgaande weg, de Bocholterweg. Dit werd voor Altweerterheide de feitelijke dorpskern.

In 1924 werd de bouw van een noodkerk met tweedehands hout gestart op het terrein 'Karelke' van "Bolle Jan". De afmetingen van de kerk waren 27 bij 12 meter en het bouwsel bood plaats aan ongeveer 100 gelovigen. Daar de bevolking van Altweerterheide groeide, werd de noodkerk te klein. In de jaren 1935/36 werd de huidige kerk van baksteen gebouwd en is ontworpen in de expressionistische stijl door J. Cuypers en R Cuypers jr. De klok van de kerk werd vervaardigd door de firma Eysbouts in Asten in het jaar 1936.

Tot aan de Tweede Wereldoorlog woonden er slechts enkele tientallen gezinnen in de kleine woonkern rond de parochiekerk. Na de oorlog trokken veel jongeren uit het dorp weg, om elders beter werk te zoeken, en dit zorgde voor een leegloop van het dorp.

Ook na de oorlog is er een grensovergang met België geopend en werd er een verharde weg aangelegd. Deze Bocholterweg opende een route van België naar Weert, waar veel Belgische arbeiders dankbaar gebruik van maakten en ook voor Nederlanders die werkten in de Belgische steenkoolmijnen.

Voordat de gemeente Stramproy samengevoegd werd met de gemeente Weert in 1998, besloeg de 3000 hectare grond van Altweerterheide een derde van de gemeente Weert. De laatste jaren is er weer nieuwbouw gekomen in Altweerterheide en heeft het een inwonersaantal van 1098 inwoners. (1 januari 2008).

Het wapen van Altweerterheide
Het wapen van de parochie Altweerterheide is ontworpen door drs. J.E van Heijningen uit Utrecht, en stamt uit 1990. De goudgele hoorn in het wapen is ontleend aan het wapen van de gemeente Weert, waarin drie hoorns staan die verwijzen naar de graven van Horne. Het goudgele beukenblad is een verwijzing naar de Belgische buurgemeente Bocholt. De naam Bocholt is afgeleid van Boucholt (1371). Bouc = beuk en holt = bos en betekent beukenbos.

Het rode hart met een Latijns kruis verwijst naar de parochie Heilig Hart van Jezus van Altweerterheide. Door de plaatsing in het midden van het wapen ligt deze parochie centraal tussen de gemeenten Bocholt en Weert. De schuine zilveren golvende balk in het wapen symboliseert de Bocholter of Weerterbeek uit 1296. Deze beek stroomde vroeger door Altweerterheide, om de stadsgrachten van Weert van water te voorzien.

De purperpaarse velden aan beide zijde van het wapen geven de kleur van de heide aan. De Latijnse spreuk "COR UNUM ET ANIMA UNA" betekent "Eén van hart en één van geest".

Kijk ook maar eens op www.altweerterheide.nl

Tungelerwallen
We lopen langs het natuurgegebied Tungelerwallen. Dit is een aangepland dennenbos waarin hei en stuifzand elkaar afwisselen. In de open delen komen de mierenleeuw en graafwespen zoals rupsendoder, bijenwolf en harkwesp voor. In het gebied zitten ook veel sprinkhanen. Op de heide komt u de roodborsttapuit, boompieper en boomleeuwerik tegen.

Een stukje lopen we langs een beek. Een mooi pad, soms wat drassig. Leuke oversteekjes over een stuw. Gelukkig is het betonnen pad voldoende breed. Ook hier genieten we volop van het weidse landschap. Je kunt kilometers wegkijken. Niemand te zien. Hier en daar spotten we een vogel.

Onderweg komen we regelmatig overblijfselen van de Processierups tegen. Het lijken een soort zakken en het heet in de wandelgangen rupsenspinsel. Ze liggen hier en daar op de grond en ze hangen in de eikenbomen. Zo midden in de winter zal het wel geen kwaad kunnen. Maar hoe de toestand midden zomer is kunnen we niet voorspellen. Mensen die allergisch zijn kunnen hier beter niet wandelen in de zomer.

 

We zoeken kijken even op Wikipedia voor meer informatie.

 

Eikenprocessierupsen
De eikenprocessierups (Thaumetopoea processionea) is de rups van een nachtvlinder die in Nederland sinds 2004 vooral in Noord-Brabant en Limburg, en soms in Gelderland weer voorkomt. In Vlaanderen komt de rups overal voor. Volgens de catalogus van Lempke kwam de rups van 1820 tot 1900 ook in Nederland voor tot grofweg de lijn Arnhem - Nijmegen - Vianen - Dordrecht, met als opmerking bij de opgaven o.a. "in vrij grooten getale" en "talrijk". Waarom de soort rond 1900 verdwijnt en rond 1990 weer verschijnt is niet duidelijk.

De vlinder heet eikenprocessierupsvlinder. Het is een bladvretende rups die zoals de naam al zegt vooral op eiken voorkomt. De eitjes van de rups komen uit in het voorjaar, zodra de eerste jonge eikenbladen tevoorschijn komen. In Nederland en Vlaanderen ontwikkelt de rups zich af en toe in zulke grote aantallen dat van een plaag gesproken kan worden. De processierups zit vooral aan de zonnige zuidkant van de eikenstammen in eikenlanen. De nesten bestaan uit een dicht spinsel van vervellingshuidjes, met (brand)haren en uitwerpselen.

De brandharen van de rups vormen voor de mens een gevaar voor de gezondheid. De haren zijn 0,2 tot 0,3 millimeter lang. Elke rups heeft er honderdduizenden tot een miljoen van. Het zijn pijlvormige haren, die bij een bedreiging worden afgeschoten. De haren kunnen dan makkelijk de huid, de ogen en de luchtwegen binnendringen. De stoffen die van de haren afkomen veroorzaken een op allergie lijkende huiduitslag, zwellingen, rode ogen en hevige jeuk, die tot twee weken kan aanhouden. In de meeste gevallen verdwijnen de klachten vanzelf. Niet alle personen zijn even gevoelig voor de brandharen. Zonder behandeling kunnen de haren als ze het oog binnendringen blindheid veroorzaken. Dit komt echter niet vaak voor.

Gesloten Stortplaats
Rond 2000 is de regionale stortplaats van Essent aan de Diesterbaan gesloten en later voorzien van een afdichting. Vervolgens is de "berg" aangeplant. Van afstand kun je bovenop een afvalbak en een bankje zien staan. Daardoor krijg je als wandelaar het idee dat het mogelijk is om over de berg te lopen.

Helaas, een groot hek met bijpassende borden laat aan iedereen zien dat er het verboden toegang is. Jammer, want het uitzicht boven op de berg moet mooi zijn.

Ook in Google Earth kun je mooi zien hoe de voormalige stortplaats er uit ziet.

In 2007 is Total Sports opgericht. Deze stichting wil faciliteiten opzetten voor outdoor sporten. Zij hebben contact gezocht met Essent en contractueel vastgelegd dat de berg twee weekende per jaar gebruikt mag worden voor activiteiten. Daarbij kan dan worden gedacht aan een cross, veldrit, toertocht, wandeltocht en nordic walking tocht.

De berg is ongeveer 750 meter lang, 350 meter breed en is door zijn hoogte van 30 meter tot in de verre omtrek te zien.

Laurabossen
Vereniging Natuurmonumenten laat, in samenwerking met Defensie, de Laurabossen en het aansluitend militair oefenterrein begrazen door Schotse Hooglanders. Door het inzetten van deze natuurlijke grasmaaiers zal de variatie in dit natuurgebied worden vergroot en ontstaan er in het bos plaatselijk meer open delen waar heide kan groeien. Bovendien zorgen de grazers er voor dat het heidegebied niet wordt overwoekerd door gras en jonge boompjes.

De oppervlakte van dit gebied is 306 ha en het ligt tussen natuurgebied Kruispeel en de Belgische grens.

De bomen in de Laurabossen zijn rond 1900 aangepland door exploitanten van de Lauramijnen in Limburg. Het hout uit de deze bossen werd gebruikt om mijngangen te stutten. In 1964 werden de lauramijnen gesloten. In de bossen werden paden aangelegd om de recreatieve waarde te vergroten. Hier en daar werden naaldbomen gerooid om ruimte te maken voor de eik, de lijsterbes en de berk.

De laatste jaren is Natuurmonumenten bezig het oorspronkelijke productiebos om te vormen tot een gevarieerd eiken- en berkenbos.

Handgranaatbaan
Het achtergelegen terrein is levensgevaarlijk en verboden terrein wegens het werpen met scherpe granaten wanneer de rode vlag is geplaatst.

We lopen langzaam weer terug richting auto. We moeten ergens nog wel over een hek klimmen. Vreemd want je mag hier over alle paden lopen. We klimmen er maar overheen.Dan komen we bij een golfbaan. Ook daar kunt u even uitblazen, zoals even verderop, waar zelfs een speeltuin beschikbaar. Ook horen we vreemde geluiden. Maar als we even later een mooie blik hebben op een omheind gebied zien we kangoeroes in alle soorten en maten.

Wat verderop zien we nog meer dieren. Het blijkt hier te gaan om een parkdierenfarm. Op het Internet is niets te vinden. Maar als u wilt kunt u wel een rondleiding telefonisch regelen. Terug in Altweerderheide zien we een leuk beeldje. Ook even de geschiedenis opgezocht. En die vinden we in onvervalst Limburgs.

De Hei-jknuiter
Op aswoonsdig van ut veurige sezoen woerte vae getroffe doeer de deefstal van oos geleefdje Heiknuiterbieeldje.

Mer now anno 2009 stieet d’r nog un völ schoeener Heiknuiterke midde in os dörrep te schittere. Alle minse di-j dit meugelik hebbe gemaakt zeuj ich hieel gaer wille bedânke vör heure inzet of beejdrage.

Kort vertaald staat er te lezen dat het beeldje vorig jaar (2008) tijdens aswoensdag gestolen was. In 2009 is er een nog mooier beeldje geplaatst. En alle mensen die hieraan meegewerkt hebben worden van harte bedankt.

En dan zijn we weer terug bij de auto. Een aardige wandeling. We komen hier binnenkort weer terug. Er is nog meer dan genoeg te wandelen. De weidsheid van dit gebied is apart.