In de zomer van 2021 waren we te gast op camping Altenburschla waar we een mooi plaatsje aan de rivier de Werra kregen. Een vredig dorpje en een rustige camping. Wat later ontdekten dat we op de grens van West- en Oost Duitsland stonden. De rivier de Werra was hier de grens. Ons plaatsje de laatste paar meter West Duitsland, de overkant Oost-Duitsland.

De grens heeft hier kronkelig door het landschap gelopen. Daarom kwamen we telkens herinneringen uit deze tijd tegen tijdens onze wandelingen. Ook tijdens deze wandeling komt ook dit verleden weer langs. Waar je nu in alle vrijheid kunt lopen was dat nog ruim 30 jaar geleden levensgevaarlijk.

U hoeft niet van de camping te vertrekken. Ook in het dorp, en net erbuiten, zijn er voldoende parkeerplaatsen.

In Altenburschla is een rustig en schilderachtig plaatsje. Helaas is één van de terrassen voorgoed gesloten. Daarmee ook het restaurant en de midgetgolfbaan. Het andere restaurant heeft ook een leuk terras, maar wij hebben er nooit iemand zien zitten. En verder is er eigenlijk niets.

Camping Altenburschla
Camping Altenburschla is een kleine camping in het prachtige dal van de rivier de Werra. Doordat de camping in een dal ligt, kan je er echt geweldig fietsen over de vele vlakke fietspaden of juist de bergen beklimmen als je al genoeg vlak gefietst hebt in Nederland.

Er zijn kampeerplekken direct aan de rivier met grote bomen voor schaduw, maar er is ook genoeg ruimte om van de zon te genieten.

De nachten zijn hier nog echt donker zodat je naar de sterren kan staren. Overdag hoor en zie je heel veel verschillende vogels. Grote vogels zoals roofvogels en zwanen, maar ook het kleine blauwe ijsvogeltje.

Tijdens schemering kan het gebeuren dat je aan de overkant van de rivier een hertje ziet die komt drinken of een wasbeer die in de boom klimt!

Altenburschla
Altenburschla in het Werra-Meißner district in Noord-Hessen, sinds de territoriale hervorming van 1972 een deelgemeente van de stad Wanfried, is een door de staat erkend vakantieoord.

Altenburschla ligt aan de B 250 tussen Wanfried en Treffurt. Het district Wanfried-Altenburschla grenst aan de vrijstaat Thüringen. Het aangrenzende district in Thüringen is de Wartburgkreis.

De oudst bekende schriftelijke vermelding van Altenburschla was onder de naam Brustlohum rond het jaar 860.

In de oorlogen van de moderne tijd werd het dorp herhaaldelijk bezet en geplunderd door troepen die op doorreis waren vanwege de ligging aan de grens. Als gevolg van de binnen-Duitse grensafbakening na de Tweede Wereldoorlog lag het dorp tot 1990 binnen het zonale grensgebied.

Op 1 april 1972 werd in het kader van de territoriale hervorming in Hessen de tot dan toe zelfstandige gemeente Altenburschla vrijwillig als district bij Wanfried ingelijfd.

Voor Altenburschla werd een gemeente gevormd met een plaatselijke adviesraad en een plaatselijke voorzitter, overeenkomstig het Hessische gemeentewetboek.

Volgens de volkstelling van 2011 woonden er op 9 mei 2011 384 mensen in Altenburschla. Daarvan waren er 6 (1,6 %) buitenlander.

Het centrum van Altenburschla bestaat uit goed bewaarde historische vakwerkhuizen. Rond het dorpsgroen liggen de kerk, de pastorie, de gemeenschapsherberg, het dorpsgemeenschapscentrum met kleuterschool en het gastenverblijf.

Tussen 1959 en 1973 werd het dorp bekroond met de gouden en zilveren medailles als staats- en nationale winnaar in de wedstrijd "Ons dorp zal mooier worden".

De Premiumroute 12 Mainzer Köpfe begint in het dorp, in de buurt van het historische Anger, en loopt door het Lehntal tot aan Kimm's Ruh en weer terug naar het dorp.

Protestantse kerk in Altenburschla
De protestantse parochiekerk dateert gedeeltelijk uit de tijd vóór de invoering van de Reformatie in het Landgraafschap Hessen in 1526 en misschien al in 1362. De datum 1564 op een hoeksteen in de koortoren duidt het jaar aan waarin de toren aan het reeds bestaande schip werd toegevoegd.

De kerk werd in 1637 tijdens de Dertigjarige Oorlog zwaar beschadigd, en pas tussen 1752 en 1774 kon zij worden gerenoveerd. De bovenbouw werd gemaakt van vakwerk en ook de toren kreeg de twee vakwerkverdiepingen. De derde, beglaasde verdieping van de toren met de lantaarnkoepel dateert uit 1825. Het orgel werd waarschijnlijk gebouwd door Johann Wilhelm Schmerbach de Oudere.

"Die Anger" in het centrum van het dorp
"Die Anger" in het centrum van het dorp bij het kerkhof wordt beschouwd als een bijzonder mooi lindeboomplein. Er staat een boom in de ronde muur die in 1825 zou zijn geplant toen het terrein werd heringericht, maar er zijn geen schriftelijke bewijzen van.

De drie andere lindebomen zijn heraanplantingen uit latere tijden. Als voormalige rechtbank en vergaderplaats is de Anger om historische redenen een beschermd cultuurmonument. Delen van de oorspronkelijke ommuring en een oude stenen tafel met drie banken bestaan nog van de vroegere plaats van het hof.

Goed brouwen
De burgers van Altenburschla hadden het recht een Gebrâu-bier te brouwen voor hun huishoudens. Het oude brouwhuis stond boven de put. Het gebouw werd gebruikt als brouwerij tot 1870 en als lagere school van 1890 tot 1959.

De oude school rond 1930 In het gebouw was ook de voormalige nachtwaker gehuisvest de kamer van de nachtwaker en de opsluitingscel. In 1961 werd het gebouw afgebroken en werd de put gedempt.

Delen van de funderingsmuren zijn nog muren. In de jaren 1986 / 1987 werd de put werd blootgelegd in zijn oude vorm. Het is te lezen op dat het vóór 1783 werd vernieuwd, d.w.z. dat het vóór die tijd bestond. voor die tijd bestond.

Dan lopen we het dorp uit en gaan we "hoogte" in. Het is ruim 330 meter naar boven. Niet direct stijl maar het klimt gestadig. Goede wandelschoenen zijn daarom altijd aan te bevelen.

Beste wandelgasten,
Het wandelgebied van Wanfried heeft vele hoogtepunten voor u in petto. De premium wandelpaden P12 Mainzer Köpfe en P5 Plesse zijn met het Duitse Wandelzegel, een kwaliteitszegel voor de hoge voor de hoge kwaliteit van de paden. De premium paden zijn voornamelijk zijn voornamelijk aangelegd op natuurlijke paden met lonkende uitzichtpunten.

Op PI 2 kunt u overblijfselen van de Duitse grensversterkingen zien in de vorm van een overblijfselen van de Duits-Duitse deling tijdens de Koude Oorlog. de Koude Oorlog. Het wiel van Mainz herinnert aan de geschiedenis van de streek geschiedenis van de regio.

Flora en fauna
Informatie over geologie, cultuur en een schat aan natuurlijke schatten is te vinden op de informatieborden ter plaatse en onze geo-pagina's.

Wegens zijn uitzonderlijke biodiversiteit werd de heuvelrug "Karnberg - Muhlienberg" gecombineerd met de Het natuurreservaat "Plesse-Konstein", dat ook behoort tot het vogelreservaat "Felsklippen im Werra-Meißner-Kreis", en is onderdeel geworden van het Europese netwerk van beschermde gebieden "Natura 2000".

Dit FFH-gebied (Fauna-Flora-Habitat) van ca. 564 ha met de benaming "Plesse-Konstein-Karnberg" wordt door het dal van de Gatterbach, met de Elfengrund-waterval, in een noordelijk en een zuidelijk gebied verdeeld.

Het gebied maakt deel uit van een groot schelpkalkplateau dat op sommige plaatsen steil afloopt. Opvallend zijn de door aardverschuivingen of aardverschuivingen gevormde rotsbanden en -wanden waarop blauwgraslanden (natuurlijke kalkgraslanden), kalkrijke pioniergraslanden en warmteminnende randzones voorkomen. Aan de voet van de rotswanden ontwikkelen zich ahorn-kalkhellingbossen en kleinschalige kalkrijke puinhopen.

Grote oppervlakten halfnatuurlijk lindebeukenbos zijn ook kenmerkend voor het FFH-gebied, en de zeldzame taxusboom heeft hier nog verschillende groeiplaatsen. In deze lindebeukenbossen, die zeer rijk zijn aan dier- en plantensoorten, kan een opmerkelijk aantal verschillende orchideeënsoorten worden aangetroffen.

Het FFH-gebied vormt samen met het FFH-gebied "Treffurter Stadtwald nördlich Treffurt" (352 ha) in Thüringen een belangrijke schakel in het biotoopnetwerk "Groene Gordel", dat langs de voormalige Duits-Duitse grens loopt.

Aan de Hessische kant wordt het Habitatrichtlijngebied "Plesse-Konstein-Karnberg" omgeven door het Habitatrichtlijngebied "Werra- en Wehretal" FFH gebied. In dit FFH-gebied hebben de loofbossen een Hessische betekenis als jachtgebied voor o.a. de zeldzame vleermuissoorten, de grote muizenoorvleermuis en de Bechstein's vleermuis.

Een warm welkom
U bent van harte uitgenodigd om de prachtige beschermde gebieden te bezoeken, maar gelieve de volgende regels in acht te nemen voor het behoud van de

• Blijf op de gemarkeerde wandelpaden.
• Neem geen dieren en planten of stenen mee.

Het ijzeren Gordijn slingerde door Duitsland en was ongeveer 1400 km lang. Aan de Oost Duitse kant was een gebied van ongeveer 5 km verboden gebied voor bewoners. Hele dorpen zijn gedwongen geweest te verhuizen. Dit "sperrgebiet" is nu een lange groene gordel.

Groene Gordel Duitsland
De Duitse Groene Gordel is een 1400 km lang biotoopnetwerk dat zich uitstrekt langs de voormalige binnen-Duitse grens van de Oostzee tot het Beierse Vogtland.
 
Het verbindt de verschillende soorten natuurgebieden in Duitsland en is uniek zowel door zijn omvang als door zijn soortenrijkdom.  Dit is hoe de grens zich ontwikkeld heeft tot een prachtig gevarieerd leefgebied.

In Thüringen is in 2010 ongeveer 3900 hectare federale grond overgedragen aan de Thüringer Natuurbeschermingsstichting. Daarmee is de Stichting de grootste eigenaar van grond langs de Groene Gordel en is zij verantwoordelijk voor het behoud en de ontwikkeling van dit nationaal en internationaal belangrijke biotoopnetwerk en voor het tastbaar maken van de herinnering aan tientallen jaren Duitse deling.

De wrede grens tussen Oost- en West-Duitsland is voorzien van zogenaamde "antipersoneelmijnen". Sommige van deze mijnen konden niet worden gevonden, ondanks verscheidene pogingen om ze te ruimen. In sommige gebieden is er dus nog steeds een verhoogd risico. Daarom verzoeken wij u tijdens uw bezoek alleen de gemarkeerde wandelpaden te gebruiken.

Overal komen we herinneringen aan het IJzeren Gordijn tegen. Hier staat nu een stukje van het vroegere hekwerk inclusief een Agentensluis. Vaak stonden er 2 hekken op een paar meter van elkaar. Er tussen liepen honden. Er waren wachttoren die zorgden voor een onbelemmerend uitzicht op het terrein, en er lagen betonnen platen waarover met de auto gepatroullieerd kon worden. Ook lagen overal landmijnen. Ontsnappen was een hele gevaarlijke klus, met vaak dodelijke afloop.

Agentensluis (of Stasi-tunnel)
Deze agentensluis (of Stasi-tunnel) werd in het begin van de jaren 1980 officieel gebouwd als een waterdoorlaat. Een duiker van deze afmetingen (diameter: 1 meter) is echter niet nodig voor de achterliggende greppel, die slechts 150 meter lang is, aangezien deze naast zijn eigen oppervlak nauwelijks waterwingebied heeft.

Een duiker met een diameter van 20 centimeter zou voldoende zijn geweest, als hij al nodig was geweest. Nadat de pijp weer was blootgelegd, bleek dat deze droog was, zelfs na zeer zelfs na zeer zware regenval.

De bestaande leidingdwarsdoorsnede is dus ongeveer 25 maal zo groot als nodig. Hieruit kan worden geconcludeerd dat het hoofddoel van de pijp was Stasi-agenten naar de Bondsrepubliek en terug te sluizen. Dit kon grotendeels onopgemerkt gebeuren, aangezien de greppel erachter een zekere mate van dekking bood.

Dergelijke sluizen werden gebruikt om op samenzweerderige wijze mensen veilig de grens te laten passeren die om uiteenlopende redenen de DDR niet via een grensdoorlaatpost konden binnenkomen of verlaten. Dit kunnen bijvoorbeeld personen van de Duitse veiligheidsdiensten zijn, maar ook koeriers en instructeurs van de Stasi die veel reisden en daardoor de aandacht hadden kunnen trekken.

Er werd echter ook materiaal zoals radioapparatuur en drukwerk in beslag genomen, dat bij ontdekking door de federale grenspolitie (BGS) of de douane tot aanhouding zou hebben geleid.

In tegenstelling tot de poorten in de grensafsluitingen was de sluis voor agenten niet zichtbaar voor de BGS of de douane. Tijdens mijnopruimingswerkzaamheden in het begin van de jaren 1990 werd de ingang van de buis aan de oostzijde bedolven.

Op initiatief van de heemkundige kring Altenburschla (Hessen) en de Heimatverein Wendehausen (Thüringen) zijn de buiseinden weer blootgelegd.

Bovendien werden drie delen van het strekmetalen hek herbouwd om het belang van de sluis aan de grens aan te tonen. De greppel erachter werd vrijgemaakt en dient nu en dient vandaag als verbinding tussen de wandelpaden rond Altenburschla en Wendehausen.

De werkzaamheden voor het behoud van de sluis van de agent werden financieel gesteund door het Consolidatiebureau van Gotha.

Herinnering aan het incident bij grenssteen nr. 51
"Het persbureau van het Ministerie van Nationale Defensie kondigt aan: Op 27 augustus zijn de leden van de grenstroepen van de DDR, soldaat Merten en soldaat Pfeifer, die na een ongelukkig ongeval als gevolg van bijzondere omstandigheden in een ziekenhuis in Eschwege waren opgenomen, naar de DDR teruggekeerd."

Eind augustus 1963 mocht de krant van Erfurt slechts kort verslag uitbrengen van een gebeurtenis die twee jaar na de bouw van de Muur de aandacht van het wereldpubliek trok.

Op 17 augustus 1963 raakten twee soldaten van de Oost-Duitse grenspolitie ernstig gewond door ontploffende landmijnen die door hun eigen kameraden aan de zonegrens bij Altenburschla waren gelegd. Twee West-Duitsers en een Brit die zich in de buurt van de plaats van het ongeval bevonden, riskeerden hun leven om de soldaten naar het federale grondgebied te slepen. Van daaruit werden de twee grenswachten naar het districtsziekenhuis in Eschwege gebracht.

Op die zaterdag hadden de twee Oostduitse korporaals Siegfried Merten (27) en Franz Pfeifer (22) kort voor het ongeluk met een internationale groep jongeren gesproken bij de demarcatielijn bij grenssteen nr. 51. Vergezeld door Karl Montag, de toenmalige burgemeester van Altenburschla, bezocht de groep de zonegrens aan de Mainzer Kôpfen.

Het gesprek van een half uur was vriendelijk, er werden sigaretten uitgewisseld. De grenswachten waren op Sovjet-grondgebied gebleven en de leden van de jeugdgroep op West-Duits grondgebied, aan deze kant en aan de andere kant van grenssteen nr. 51.

Na afscheid te hebben genomen, kropen de soldaten terug door de prikkeldraadversperring. De jeugdgroep was al verder getrokken toen ze de explosie van een mijn hoorden. Bij een van de grenswachten werd zijn voet afgerukt. Toen de tweede zijn zwaargewonde kameraad te hulp wilde snellen, raakte ook hij een van de mijnen die zeer dicht bij de grens waren gelegd.

De jeugdgroep riep om hulp, maar werd blijkbaar niet gehoord aan de Oost-Duitse kant. De Brit Philip Dyer (27) en Werner Rôhrich (34) en Horst Prawlowski (34) uit Moers kropen snel naar de gewonden toe, die hen zo ver mogelijk tegemoet kwamen, en trokken hen met veel moeite op West-Duitse bodem.

Daar werd onmiddellijk eerste hulp verleend. Sommige jongeren hadden al provisorische brancards gebouwd van de ladder van een hoge zetel. Karl Montag was intussen naar Altenburschla gerend en had de dorpsbewoners gewaarschuwd, die in particuliere auto's naar de plaats van het ongeval waren gereden.

Nog voordat de ambulance arriveerde, waren de slachtoffers al op weg naar  het ziekenhuis in Eschwege. Bij beiden moest een onderbeen geamputeerd worden.

Terwijl de plattelandsjeugd de volgende dagen geld inzamelde en de plaatselijke bevolking geschenken naar het ziekenhuis bracht, arriveerden verslaggevers uit heel Duitsland en het buitenland in Altenburschla om verslag uit te brengen van het incident. Intussen vonden er in Mainz geheime onderhandelingen plaats tussen Oost- en West-Duitse ambtenaren over het lot van Siegfried Merten en Franz Pfeifer.

Opnieuw aan grenspost nr. 51 overhandigden agenten van de Grenspolitie een schriftelijke verklaring aan Commissaris Pötter van het grenscommissariaat van de douane te Wanfried. Daarin werd de grenswachters immuniteit van rechtsvervolging verzekerd indien zij naar de DDR zouden terugkeren.

Karnberg
Samen met de Muhlienberg vormt de Karnberg het schelpkalkplateau boven de wandelroute Mainzer Kôpfe.
De oorsprong van de naam Mainzer Kôpfe ligt in het feit dat de Karnberg en het aangrenzende Eichsfeld tot het aartsbisdom Mainz behoorden. Tot 1803, grensstenen met de Mainzer de grens van de bezittingen van het aartsbisdom. van het aartsbisdom.

Ten tijde van de afzetting van de Muschelkalk, 235 - 243 miljoen jaar geleden, werd ons gebied bedekt door een tropische tot subtropische randzee. Er waren slechts nauwe verbindingen met de wereldoceaan. In perioden van goede leefomstandigheden werd de zeebodem bevolkt door mosselen, slakken en sedimentetende ongewervelde zeedieren. Hun stenen kernen en gefossiliseerde boren en fassages vormen dikke gesteentelagen in de lagere Muschelkalk.

De gelaagde trappen en steile hellingen die de Mainzer Kôpfe vormen, zijn opgebouwd uit deze rotsen van de Neder-Muschelkalk. De Midden-Muschelkalk is niet zo resistent en vormt het plateau van de Karnberg. Onder de Muschelkalk liggen de niet zo stabiele kleiige lagen van de Boven-Buntsandstein. De Midden-Buntsandstein is weer massiever.

De boringen en fragmenten, typisch voor de Lagere Muschelkalk, worden rhizocorallium genoemd. Of de sporen afkomstig zijn van kruipende dieren - vergelijkbaar met de huidige wadpieren - of van schaaldieren kan vandaag de dag niet meer worden vastgesteld.

De zachte delen van dieren en planten zijn niet bewaard gebleven. Alleen harde delen die bestaan uit cellulose, kalk, chitine, hoorn en botsubstantie kunnen gemineraliseerd en "gefossiliseerd" worden. In het geval van mosselen kunnen vaak alleen stenen kernen als afdruk worden gevonden. Soms zijn er nog resten van schelpen bewaard gebleven.

Sommige gesteentelagen zijn opgebouwd uit afzonderlijke lagen van gemineraliseerde schelpen. Dergelijke ophopingen zijn ook vandaag nog te vinden op zeestranden. Grafsporen en schelplagen wijzen op een laag zeewaterpeil tijdens hun afzetting.

Bij een informatiebord vinden we ook informatie waar de grens van West- en Oost Duitsland gelegen heeft. Op het kleine plaatje links is dat moeilijk te zien. Maar in de foto-serie heeft u een beter overzicht.

Muhlienberg Cultuur
De kronkelige staatsgrens tussen Hessen en Thüringen was meer dan 40 jaar lang bijna onmogelijk te overschrijden. De grens van de Duits-Duitse divisie was zwaar beveiligd met metalen hekken en signaalhekken, alsmede met de zogenaamde dodenstrook. De huidige observatietoren op de Heldrastein diende de DDR als "luisterpost" om ver in de westelijke gebieden te kunnen turen.

Van de grensversterkingen rest alleen nog de Groene Gordel, een biotoopnetwerk dat door alle deelstaten loopt. Tegenwoordig kruisen wandelroutes zoals de Premium Trail P12 (Mainzer Köpfe), de P6 (Heldrastein), of de P15 (Graburg) deze grens meerdere malen. Het is vaak nauwelijks waarneembaar.

Muhlienberg Geologie
Het uitzicht vanaf de Muhlienberg geeft een goed inzicht in de geologische geschiedenis van de streek. De duidelijk zichtbare heuveltoppen van de Heldrastein met de Dreiherrenstein en de Graburg bestaan uit schelpkalksteen, terwijl de Winterliede en de Gemeindeberg uit het oudere gesteente van de Buntsandstein (Trias, ca. 200 - 251 miljoen jaar geleden) bestaan.

Op de hoogste toppen, de Heldrastein en de Graburg, vallen de lichte randen van de schelpkalksteen goed op. Er zijn hier in het verleden al vaker rotsvallen geweest. De onder de Muschelkalk liggende eenheden van de Röt (Boven-Buntsandstein) maken door hun klei- en gipshoudende lagen een sterke bevochtiging van de helling mogelijk, waardoor de bovenliggende kalkgesteenten naar beneden glijden.

Tijdens de laatste ijstijden (10.000 - 300.000 jaar geleden) werd er grind afgezet in de vallei van de Werra. Het watergebied tussen het spoorwegstation Großburschla en Altenburschla getuigt van de grindwinning die ook vandaag nog in het Werradal plaatsvindt.

Fijn is wel dat we overal informatieborden tegenkomen.

Geschiedenis van het wiel van Mainz
De oorsprong van het wiel van Mainz is niet duidelijk bekend. Er bestaan talrijke legenden en theorieën, zoals het wiel van de wagen van God of het monogram van Christus, gevat in een nimbuscirkel.

De laatmiddeleeuwse overlevering werd populair door de gebroeders Grimm: "In het jaar 1009 werd Willegis, een vroom en geleerd man, gekozen tot bisschop van Mainz; hij was echter van lage, arme komaf en zijn vader was een voerman geweest.

Daarom haatten de edele heren en kanunniken hem, en zij namen krijt en tekenden zwartgemaakte smidsnamen op de muren en deuren van zijn kasteel, met de bedoeling hem te schande te maken.

Toen de vrome bisschop hun spot hoorde, liet hij een schilder komen en beval hem in al zijn vertrekken witte wielen in rode velden te schilderen en er een rijmpje aan toe te voegen: "Willegis, Willegis, denk na vanwaar gij komt." Hieruit volgt dat sinds die tijd alle bisschoppen van Mainz witte wielen in rode schilden hebben. ... "Vonn der Deutsche Sagen Nr. 474 "Het wiel in het wapen van Mainz".

Tijdens de heerschappij van het keurvorstendom Mainz tot 1803, verspreidde het Mainzer wiel zich over de het brede grondgebied van het keurvorstendom Mainz en is te vinden in meer dan 270 gemeenten wapens van het voormalige van het voormalige bisdom.

Steenhouwerij, grensstenen en wapenschilden
Steenhouwwerk op historische gebouwen (bijv. in Möbisburg-Rhoda, Erligheim, kasteel Scharfenstein in het Eichsfeld) wijst erop dat deze tot het keurvorstendom Mainz behoorden. In het hele Eichsfeld zijn nog grensstenen van de keurvorst-Mainz te vinden die het verloop van de grens documenteren.

De stenen beelden hebben meestal maar vier spaken. Het wiel van Mainz is te vinden op de wapenschilden van talrijke gemeenten en districten, zoals het district Unstrut-Hainich en de nabijgelegen stad Treffurt.

De Mainzer Köpfe
U bent hier op de Mainzer Köpfe. Deze heuvels die boven het dal van de Werra bij Altenburschla uitsteken, getuigen nog steeds van de vroegere invloedssfeer van het aartsbisdom Mainz. Daar komt de naam "Mainzer Köpfe" (Hoofden van Mainz) vandaan.

Een rij stenen met de inscriptie "Mainzer Rad" (wiel van Mainz) markeert de grens tussen het keurvorstendom Mainz en het zuidelijke Eichsfeld. Het Eichsfeld was tot 1803 ondergeschikt aan het aartsbisdom Mainz.

Het premiumpad P12, dat wandelaars vele unieke uitzichten op ons Werradal en het naburige Hüringen biedt, is genoemd naar de hoofden van Mainz.

Dan komen we bij Kimm's Ruh. Een heerlijk plekje voor de lunch en om te genieten van het geweldige uitzicht. En om even iets te schijven in het boek (GIPFELBUCH) dat hier in een kast zit. 

Beste wandelvrienden!
Ik heet u van harte welkom op het uitkijkpunt "KIMM'S RUH".

De uitleg over dit uitkijkpunt staat in het krantenartikel op de ommezijde in de Werra-Rundschau van 11.06.1999. 13 jaar lang was het uitkijkpunt alleen bekend bij insiders en werd er naar toe gewandeld volgens de wandelkaart op de laatste bladzijde van dit boek. Voor de inwijding van het premium wandelpad P12 op 08.04.2011 werd het uitzichtpunt opgenomen in de wandelkaart P12.

Vanuit ALTENBURSCHLA heeft u waarschijnlijk de aanvankelijk zware klim via de steile HOLZRÜCKEPFAD, langs de "DICKEN EICHE" (dikke eik), gelopen en het schilderachtige LEHNTAL niet leren kennen.

MIJN TIP:
Als u van plan bent om nog eens vanuit ALTENBURSCHLA te wandelen, raad ik u aan om de geleidelijke klim langs de LEHNTALBACHES, langs de 4 berken, naar de bron te maken. ln het brongebied heeft mijn neef ULRICH KIMM, momenteel voorzitter van de Heimat- und Verkehrsverein ALTENBURSCHLA, een zelfgemaakte boomstamfontein geplaatst. ln de achtergrond ziet u het brongebied en het particuliere jachthuis. Aan de bovenrand van het bos, in oostelijke richting, begint een vlak wandelpad met een paar rustplaatsen met uitzicht in het WERRATAL.

Aan het einde van het pad komt u weer bij het P12 pad uit. Wanneer u na de terugkeer van de rondwandeling weer bij het LEHNTAL bent aangekomen, neemt u het bovenste bospad naar ALTENBURSCHLA.

Het zou mij een groot genoegen zijn als u uw ervaringen in dit "GIPFELBUCH" zou willen opschrijven. Tegelijkertijd zou het een mooie ervaring zijn voor de plaatselijke geschiedenis en het toeristenbureau van ALTENBURSCHLA.

Ik wens u een ontspannen verblijf en een goede afloop.

Met vriendelijke groet Wolfgang Kimm

Altenburschla lokale geschiedenis vereniging
Verrassing voor een plaatselijke geschiedenis
In 1955 verhuisde de toen 25-jarige om beroepsredenen naar Düsseldorf, maar hij vergat nooit zijn oude woonplaats in Altenburschla. We hebben het over Wolfgang Kimm, die jaar na jaar naar het Werradal wordt getrokken en die de heemkundige kring van Altenburschla nu heeft verrast met een aan hem gewijde bank op de "Mainzer Kôpfen" (heuvels van Mainz).

Vanwege de Duits-Duitse grens kon hij in zijn geboortestreek geen passend werk vinden als afgestudeerd ingenieur, zodat hij in 1955 om beroepsredenen naar Düsseldorf verhuisde, waar hij ook een gezin stichtte.

Wolfgang Kimm verloor echter nooit de band met zijn geboortestad en greep elke gelegenheid aan om Altenburschla weer te zien. Of het nu om een kermis, een familiefeest of een feestdag ging, de enthousiaste wandelaar en voorvechter van het idee van thuis keerde altijd terug naar zijn wortels en werd altijd met open armen ontvangen.

Mainzer Köpfe Reeds in zijn kinderjaren was er voor Wolfgang Kimm geen mooiere plek dan het terrein van de "Mainzer Köpfe" hoog boven het Werratal, met een prachtig uitzicht op Altenburschla en Grossburschla.

Als lid van de plaatselijke geschiedkundige vereniging was hij ook actief betrokken bij het gebied en was hij van plan een bank op te richten bij de "Mainzer Köpfe".

Nu is de plaatselijke geschiedkundige vereniging hem voor geweest door niet alleen de bank aan Wolfgang Kimm te wijden, maar ook een bordje aan te brengen om wandelaars erop te wijzen dat "Kimm's Ruh" hier is.

En zo hadden we onze eerste wandeling vanaf de camping afgerond. Een leuke, interessante en afwisselende wandeling. Leuk ook om even door het pittoreske dorpje Altenburschla te lopen. Fraaie natuur, leuke vergezichten, een stukje cultuur en geschiedenis. Alles bij elkaar maakt dat het de moeite waard.

En na afloop van de wandeling lekker uitpuffen met een boek op schoot met een leuk uitzicht op de Werra.

Wandel ze.

Geraadpleegde websites:

• http://www.camping-altenburschla.eu

POI's

• Altenburschla N51.1503 E10.1765
• Alter Steinbruch N51.1668 E10.1891
• Am historischen Anger (Gasthaus) N51.1494 E10.1772
• Anger (Park) N51.1495 E10.1768
• Bode Blick N51.1659 E10.1835
• Campingplatz Altenburschla N51.1502 E10.1730
• Friedhof Altenburschla (Friedhof) N51.1515 E10.1836
• Grenspaal N51.1524 E10.2028
• Grenz stein 51 N51.1562 E10.2072
• Johanneskirche N51.1500 E10.1772
• Kimm`s Ruh N51.1591 E10.2015
• Kolonnenweg N51.1562 E10.2088
• Landhotel Gemeindeschänke (Restaurant) N51.1497 E10.1767
• Mainzer Köpfe (Picknick) N51.1556 E10.2089
• Mainzer rad N51.1594 E10.2033
• Muhlienberg N51.1644 E10.1887
• Parkeerplaats-Informatiebord N51.1535 E10.1868
• Picknickplaats N51.1596 E10.1866
• Rechts aanhouden N51.1699 E10.1886
• Rechts af N51.1536 E10.2059
• Salzkopf N51.1551 E10.1935
• Start/finish/camping N51.1503 E10.1728
• Uitzichtspunt N51.1546 E10.2078
• Uitzichtspunt Muhlienberg N51.1622 E10.1877
• Voormalige grens N51.1519 E10.2033